Σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο, το θέμα της πρώτης κατοικίας προσφέρεται για λαϊκισμό, όπως και άλλα θέματα βεβαίως, όπως το θέμα της παγοποίησης δανείων, της μείωσης των επιτοκίων, της επιμήκυνσης της περιόδου αποπληρωμής κλπ.   Ακόμα και το θέμα των ταμείων προνοίας έτυχε και τυγχάνει ακόμα εκμετάλλευσης από πολιτικούς που επιδίδονται σε ανέξοδο λαϊκισμό.    Πάντως το ΑΚΕΛ έχει ξεκάθαρες θέσεις, όπως προστασία των ταμείων προνοίας στο 100% και προστασία της πρώτης κατοικίας επίσης στο 100%.  Ακούγονται καλές οι προτάσεις, και χαϊδεύουν τα αυτιά των ενδιαφερομένων.  Όμως, αυτό που δεν λέει το ΑΚΕΛ είναι ποιος θα πληρώσει το κόστος για να προστατευθούν τα ταμεία προνοίας και η πρώτη κατοικία.  Διότι η περίοδος του ανεξέλεγκτου δανεισμού τελείωσε.  Δεν υπάρχουν χρήματα για να καλύψουν όλες τις τρύπες, έτσι θα πρέπει να γίνει μια βέλτιστη κατανομή των διαθέσιμων χρηματικών πόρων.    Στην περίπτωση των ταμείων προνοίας, περισσότερη προστασία σημαίνει και μεγαλύτερο κούρεμα στις καταθέσεις, οι οποίες έχουν ήδη κουρευτεί αρκετά.  Θα πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε, ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κούρεμα, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα εμπιστοσύνης θα έχει το κυπριακό τραπεζικό σύστημα.  Δεν φέρουμε αντίρρηση να αποζημιωθούν τα ταμεία προνοίας, όμως τα όποια χρήματα να προέλθουν από εθνικούς πόρους και σε βάθος χρόνου, και όχι από τα χρήματα των καταθετών, διότι το διακύβευμα είναι η επιβίωση του τραπεζικού συστήματος.   Το ίδιο σκεπτικό μπορεί να εφαρμοστεί και στο θέμα της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Προστασία της πρώτης κατοικίας σημαίνει ότι οι αγοραστές οι οποίοι δεν μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις τους δεν θα κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, αν είναι τελικά δικά τους.  Δηλαδή, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα στερούνται τις δόσεις που κανονικά εισπράττουν κάθε μήνα από στεγαστικά δάνεια.  Μια τέτοια πρόταση, αν εφαρμοστεί μαζικά, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το τραπεζικό σύστημα, την οικονομία αλλά και για τους δανειολήπτες που δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις τους.  Διότι αν μια τράπεζα παραχωρεί δάνεια αλλά δεν μπορεί να εισπράξει, τότε πως θα λειτουργήσει;  Αν η τράπεζα δεν εισπράττει δόσεις σε υφιστάμενα δάνεια, πως θα παραχωρήσει άλλα δάνεια;  Πως θα μειώσει επιτόκια;  Πώς θα γίνουν επενδύσεις χωρίς δάνεια;  Άρα λοιπόν, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, η προστασία της πρώτης κατοικίας έχει τρομακτικό κόστος για την οικονομία.  Όμως, κάποιος μπορεί να δει το θέμα διαφορετικά.  Αλήθεια, για ποια πρώτη κατοικία μιλούμε;  Αυτήν που είναι υποθηκευμένη στην τράπεζα έναντι του στεγαστικού δανείου που έλαβε ο αγοραστής;  Αν δηλαδή έχω αγοράσει κατοικία με δάνειο ίσης αξίας από την τράπεζα, σημαίνει ότι η κατοικία είναι δική μου;  Η κατοικία είναι δική μου εφόσον την έχω ξοφλήσει, όχι όταν την χρωστώ.  Από τη στιγμή που την χρωστώ, σημαίνει ότι δεν είναι δική μου.  Και δεν είναι προς όφελος μου να κρατώ κάτι που δεν είναι δικό μου, κάτι που δεν μπορώ να ξοφλήσω.  Διότι και να προστατευθεί η πρώτη κατοικία, οι τόκοι θα τρέχουν, και το ποσό του δανείου θα αυξάνεται.  Άρα λοιπόν, τι κερδίζουμε με το να περάσουμε Νόμο για την προστασία της πρώτης κατοικίας;  Απλά, θα χρεοκοπήσουμε περισσότερο κόσμο.

Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας