ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ Οικογένειας Αιμιλίας Παρτέλλα

Ευχαριστούμε πολύ θερμά όλους τους συγγενείς, συγχωριανούς και φίλους που μοιράστηκαν το βαθύ πόνο μας και παραβρέθηκαν στην κηδεία της πολυαγαπημένης μας μητέρας, γιαγιάς και θείας ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εξέφρασαν  την αγάπη τους για την 

Αιμιλία Παρτέλλα

απαλύνοντας έτσι την μεγάλη θλίψη μας για το χαμό της.

Επικήδειος Αιμιλίας Παρτέλλα

 Αγαπημένη μας μανούλα,

 Σαν παιδί έζησες πολύ δύσκολα χρόνια γιατί έμεινες ορφανή από μητέρα. Παράλληλα, η οικογένεια είχε οικονομικές δυσκολίες και ο πατέρας σου σε άφηνε πολλές ώρες μόνη για το σκληρό μεροκάματο.  Μα ο χάρος δεν σε λυπήθηκε γι’ αυτή σου την ατυχία, και συνέχισε τα κτυπήματά του, αποχωρίζοντας σε από την αγαπημένη σου αδελφή Ελένη.  Είχες όμως δυο αδελφούς που σε αγαπούσαν και σε στήριζαν.  Παντρεύτηκες τον Ιωάννη Παρτέλλα, ο οποίος στάθηκε δίπλα σου σαν φάρος και βράχος στη μετέπειτα ζωή σου.  Ευτύχισες να εργαστείς σκληρά δίπλα του στα χωράφια και στο νοικοκυριό, αποκτώντας πολλά παιδιά, από τα οποία έζησαν τα επτά.  Η σκληρή σου μοίρα και ο βαρύς σου σταυρός συνέχισαν να σε δοκιμάζουν, αυτή τη φορά με ένα πιο μεγάλο κτύπημα, αφαιρώντας τη ζωή του αγαπημένου σου Μισιέλλη στην ηλικία των 39 ετών, αφήνοντας ορφανές τις μικρές σου εγγονούλες.  Το κλάμα και η οδύνη όμως δεν σε άφησαν να λυγίσεις διότι η βαθιά σου πίστη ήταν η παρηγοριά και η ελπίδα σου.  Δεχόσουν αγόγγυστα το σταυρό σου και το θέλημα του Θεού, προσδοκώντας στην ανάσταση της ψυχής σου και στην αιώνια ζωή.

Με την προσφυγοποίηση και τον ξενιτεμό των παιδιών σου, η ψυχή σου στέγνωσε από τη χαρά της οικογένειας.  Για πολλά χρόνια ξυπνούσες και πήγαινες για ύπνο με το όνομα τους στα χείλη σου.  Εκείνο που σε κράτησε ήταν η εμπιστοσύνη και η ελπίδα στο Θεό και στον Προστάτη μας Αρχάγγελο Μιχαήλ, ότι τους είχαν καλά.  Ήσουν πάντοτε καλότροπη, χαμογελαστή, ήρεμη και φιλόξενη σε όλους, πάντα με τον καλό σου λόγο. Έδινες απλόχερα βοήθεια σε όσους είχαν ανάγκη και έχαιρες εκτίμησης όχι μόνο από τους Μαρωνίτες και Ελληνοκύπριους, αλλά ακόμη και από τους Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι πάντα να σε βοηθήσουν. Ήσουν δυνατή και θαρραλέα και δεν δίσταζες ποτέ να ζητήσεις το δίκιο σου ακόμη και από τους πιο ισχυρούς.

 Έχοντας σκορπισμένα τα παιδιά σου σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, ταξίδευες συχνά, για να τα συναντήσεις, τις περισσότερες φορές με τον πατέρα μου, τον οποίο έχασες πριν 13 χρόνια.

 Εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια σου, ζούσαμε πάντα με την αγωνία για τη δική σου ασφάλεια και υγεία, ιδίως τα τελευταία χρόνια όταν οι δυνάμεις σου άρχισαν να λιγοστεύουν και να σε εγκαταλείπουν.  Όμως, παρά τις παροτρύνσεις μας να σε πάρουμε κοντά μας, ποτέ δε λύγισες.  Όνειρο σου ήταν να κρατήσεις το χωριό σου ζωντανό μέχρι τη λύση του Κυπριακού προβλήματος.  Αγνοούσες την πολυτέλεια και την καλοπέραση των ελεύθερων περιοχών, και ζούσες λιτά και ταπεινά. Το σώμα σου ήταν δυνατό και ακούραστο, η ψυχή και το πνεύμα σου αλύγιστα, μια ελεύθερη πολιορκημένη, που αψηφούσες όλα τα εμπόδια και τις κακουχίες του εγκλωβισμού σου για να ζήσεις αυτό το άπιαστο όνειρο. Είχες συντροφιά, εκτός από τον Προστάτη του χωριού μας, τα πουλιά, τους σκύλους, τους γάτους, τις νυκτερίδες και τα ερπετά. Κατά τις καλοκαιρινές μέρες μιλούσες με τον ήλιο και το δροσερό αεράκι ενώ τις νύκτες με το φεγγάρι και τα άστρα. Το χειμώνα μιλούσες με τη βροχή, τις αστραπές, και τους ανέμους.  Ο Θεός όμως σκέφτηκε να σου φέρνει το νεκρό πατέρα μας καθημερινά στον ύπνο σου, όπως μας έλεγες, για να σε παρηγορεί και να σου κρατάει συντροφιά στις δύσκολες και σκοτεινές νυκτερινές ώρες. Κατά την ημέρα, περνούσες το χρόνο σου με την προσευχή και το καθάρισμα πότε του σπιτιού σου και πότε της εκκλησίας. Συχνά μάς εξιστορούσες πόση βοήθεια είχες από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ στα καθημερινά σου προβλήματα. Ήσουν χαρούμενη για την αποστολή σου τούτη και μας έκανες περήφανους που σε είχαμε εμείς μητέρα και γιαγιά και τους άλλους που σε είχαν συγγενή, χωριανή, φίλη και συμπατριώτισσα. Ήσουν το καμάρι και ο θρύλος μας και το όνομά σου ξεπέρασε τα σύνορα της Κύπρου και έφθασε σε πολλές χριστιανικές χώρες του κόσμου.

 Τιμήθηκες από τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες, από τις Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας, από Συλλόγους και Οργανώσεις, στην Κύπρο και στο Λίβανο παίρνοντας έτσι θάρρος και κουράγιο να συνεχίσεις τον αγώνα σου.

 Παρόλη την προχωρημένη ηλικία σου συνέχισες να βασίζεσαι στις δυνάμεις σου για συνέχιση του έργου σου, μέχρι που η σκληρή μοίρα σε κτύπησε αυτή τη φορά με ανίατη ασθένεια, την οποία πολέμησες για δύο χρόνια.  Αναγκάστηκες να μεταβείς στη Λευκωσία για να είσαι κοντά στους γιατρούς για τη δύσκολη και καθημερινή θεραπεία σου.  Δυστυχώς, επειδή η ζωή μας έχει ημερομηνία λήξης, νικήθηκες και λύγισες μπροστά στο θάνατο.

 Έφυγες με το όνομα του χωριού μας στα πονεμένα σου χείλη. Ασώματος, Ασώματος. Ακόμη και στις τελευταίες ώρες της ζωής σου, όταν τα μέλη του σώματος σου σε είχαν προδώσει, σε ένα άνισο αγώνα με την ανίατη ασθένεια, το μυαλό σου συνέχισε να δουλεύει και να σκέφτεται το αγαπημένο σου χωριό και η καρδιά σου να πάλλει έντονα από ζήλο για επιστροφή στο κατεχόμενο αγαπημένο μας χωριό. Διακαής επιθυμία σου από δύο χρόνια τώρα, ήταν η ταφή σου στη γη του Ασωμάτου, εκεί όπου γεννήθηκες, μεγάλωσες, έκανες όνειρα, οικογένεια και πότισες με τον ιδρώτα σου τα άγια χώματα του. Τελικά, παραμένοντας μόνη με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ προστάτη σου, έζησες 40 και πλέον χρόνια προσμένοντας την άγια εκείνη ώρα της επιστροφής.

 Ευχαριστούμε για τις αρετές που μας δίδαξες δίνοντας μας το καλό παράδειγμα με τη συμπεριφορά σου.  Εδώ θέλω να σταθώ σε πια περίπτωση που μου ζήτησες 2-3 λεμόνια για το φαγητό σου.  Επειδή καθυστέρησα να σου τα φέρω αμέσως και τα χρειάστηκες, τα πήρες από το χώμα κάτω από μια εγκαταλελειμμένη λεμονιά στη γειτονιά σου, και όταν σου τα έφερα τα επέστρεψες ξανά στο χώμα. Ζητούμε συγγνώμη, αν άθελα μας σε πικράναμε ή σε πληγώσαμε, ή παραλείψαμε να σε βοηθήσουμε λόγω της σκληρής βιοπάλης μετά τον ξερριζωμό μας.

 Τώρα το σώμα σου βρίσκεται εδώ, ξαπλωμένο και ακίνητο, αλλά η ψυχή και το πνεύμα σου φτερουγίζουν στα ουράνια, όντας ελεύθερη πια από περιορισμούς και μέτρα και απαλλαγμένη από πόνους και βάσανα.  Τώρα μπορείς να μεσιτεύεις στο Θεό για την απελευθέρωση του χωριού μας και την επιστροφή των κατοίκων της.  Τώρα η αγάπη σου και οι προσευχές σου μας καλύπτουν όπως τα φτερά του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και το σώμα σου αναπαύεται στον τόπο σου, δίπλα από τους προγόνους μας.  Προσδοκείς όπως οι ρίζες σου απλωθούν για να θεριέψει το δέντρο της ελευθερίας που θα μας θυμίζει το σταυρό και την ανάστασή σου.

 Γύρω σου είναι όλοι όσοι σε αγάπησαν και κλαίνε για το χαμό σου.  Ο θάνατός σου αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό και ποτέ, μα ποτέ ο Ασώματος θα είναι ξανά όπως ήταν με την παρουσία σου.

 Το ξέρουμε καλά μητέρα μας ότι τώρα βρίσκεσαι σε καλύτερο τόπο και μια μέρα θα συναντηθούμε.

Αντίο αγαπημένη μας μανούλα, γιαγιά, θεία, φίλη, χωριανή και συμπατριώτισσα και καλή αντάμωση στη γειτονιά των Αγγέλων. 

Αιωνία σου η μνήμη.