Είναι κάποιες στιγμές που βασανιστικά ερωτήματα διατρέχουν το μυαλό μου.
Μιχαήλ Αρχάγγελε μας, με το αυστηρό σου ύφος να κατατροπώνεις το κακό, πες μας ποιο από τα δυο σε καθοδηγεί, για ν’ ανέχεσαι τον ξεριζωμό των παιδιών σου; Η αγάπη ή η τιμωρία;
Όχι δεν είναι η τιμωρία καθοδηγήτρια σου. Δεν μπορεί ένας άγιος προστάτης να είναι τιμωρός των παιδιών του, με το βασανιστικό αργό θάνατο της εξορίας.
Τότες γιατί; Εσύ που άπλωσες τις φτερούγες σου σκεπάζοντας όλα τα παιδιά σου, μη αφήνοντας σταγόνα αίματος τους να χυθεί στην Τουρκική εισβολή. Εσύ, που καθημερινά κάποιο από τα τέκνα σου βιώνει την προστατευτική παρουσία σου. Πως μεταφράζεται η αγάπη σου, σαν ανέχεσαι το σκληρό ξεριζωμό;
Κι όμως, σα διαβεί κανείς το σκαλοπάτι της εισόδου του σπιτιού σου στο χωριό, η ατμόσφαιρα μέσα κει μυρίζει και δονεί από αλλοπρόσαλλα αισθήματα:
Χορεύουν ένα παράξενο κι ακαθόριστο ταγκό, η αγάπη και το μίσος, ο φθόνος και η συγχώρεση, το ψεύδος, η συκοφαντία και η λάσπη, ανάμεικτα με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Σαν απολείπει η βαθειά πραγματική πίστη, νικητής βγαίνει το κακό από το δίδυμο ταγκό, με αποτέλεσμα να διαχέεται στην εκκλησιαστική ατμόσφαιρα μια φαινομενική επίπλαστη χαρά που πίσω της όμως φωλιάζει μια απέραντη λύπη, μια ακαθόριστη μιζέρια, εμφανής στα πρόσωπα ολονών των πιστών.
Κάποιοι να σου γίνονται επαίτες για ειρήνη και αγάπη στις ψυχές όλου του κόσμου σου και κάποιοι ν’ αυτοεπαίρονται σαν οι αποκλειστικοί τιμητές και υπηρέτες σου, γεμίζοντας τα στήθια τους από υπερηφάνεια για την «επιλογή» σου.
Πόση μωρία! Αφήνεται στη λήθη το θεμελιώδες της θρησκείας μας
«Όταν λες ότι αγαπάς το Θεό, αλλά όχι τον πλησίον σου, τότε είσαι ψεύτης».
Μεγάλη η στενοχώρια και η ταραχή σου σαν βλέπεις το ποίμνιο σου να καμώνεται και να ορκίζεται απέραντη αγάπη για σένα, αλλά ταυτόχρονα να τρέφει μίσος για τον πλησίον του. Μεγάλη η απογοήτευση σα βλέπεις τις ψυχές των πιστών σου να κυριαρχούνται από φθόνο και να γυρίζει ο ένας την πλάτη στον άλλο.
Όμως η υπομονή σου είναι ιώβεια. Και τότε τρέχει ο λογισμός σου:
«Ίσως ναν καλύτερα να βρίσκονται σκορπισμένοι, γιατί μπορεί να μάθουν από τα παθήματα τους και να καταλαγιάσουν τα πάθη τους».
Ποιος ξέρει, 40 χρόνια πριν, αν η ίδια αποπνικτική ατμόσφαιρα αιωρείτο στο σπίτι σου; Συλλογιέμαι ότι, ίσως από τότες πήρες την σκληρή απόφαση να τους σκορπίσεις, με την ελπίδα μια μέρα ν’ αναλογιστούν τα λάθη τους και συνετιστούν. Μάταια όμως ανέμενες για τόσα χρόνια.
Επειδή εσύ γνωρίζεις καλύτερα τη δουλειά σου από εμάς κι επειδή 40 χρόνια είναι πάρα πολλά, είμαι βέβαιος ότι τώρα προσεύχεσαι να επανέλθει στις ψυχές ολονών μας η αγάπη και ομόνοια. Προσεύχεσαι για το ποίμνιο σου, να μην έχει την ίδια τύχη που είχαν οι Ισραηλίτες, σαν ο Μωυσής κατέβηκε από το όρος Σινά και τους βρήκε να γίνονται ειδωλολάτρες.
Γιατί σίμωσε η ώρα για σύντομη επιστροφή, εν ειρήνη ψυχής.
Γιατί ναι, αξίζει μια καλύτερη μοίρα σε τούτο το χωριό.
