ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΣΟΛΟΜΟΥ (ΣΙΟΡΟΜΙΛΑ )

Του Γλαύκου Ανδρέου 

« Η ιστορία του Ασωμάτου  είναι γραμμένη στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας».

<Κανείς περίγελο, κανείς ντροπή δεν πρέπει νάχη,

Ότι γυναίκα οδηγεί τη λεβεντιά’ ς τη µάχη.

Ας τρέµει κάθε αγαρηνό σπαθί, κάθε σαρίκι.

Γυναίκες ήταν οι θεές, παρθένα είναι η Νίκη>

«Στέκομαι με σεβασμό μπροστά  σε αυτή τη σκαμμένη μορφή. Μοιάζει  με απέραντο καθρέφτη του χρόνου………..»

Καλά στερνά, λέει ο σοφός λαός μας. Σημαντική ευχή. Δύο λέξεις τόσο απλές, οι οποίες όμως συνθέτουν μία ρήση σπουδαία.

Οι τελευταίοι 3 ήρωες που κράτησαν τον Ασώματο ανοιχτό.

Τα γηρατειά.  Και γράφονται τα γηρατειά στην αλάθητη ιστορία …..

Βλέποντας πίσω πάμε μπροστά  όπως λέει και ο ποιητής και η Χρυσταλλου Σιορομιλα  καθίσταται στα μάτια μας ως ένας δικός μας άνθρωπος, απόλυτα προσωπικός, σχεδόν αναγκαίος για την συνειδητοποίηση της ενότητας,  της εκτίμησης , του αλληλοσεβασμού , της σύζευξης πολλών προσωπικών όμοιων ιστοριών σε μια κοινή μοίρα, αυτή της ανθρώπινης ιστορίας, που άλλοτε πονά κι άλλοτε γελά, σαν ταξίδι χωρίς ακριβή

προορισμό.

Γεννημένη στον Ασώματο , γαλουχημένη με τα ιδεώδη της Μαρωνιας , ευτύχησε να υφάνει το παρελθόν με το παρόν και το παρόν με το μέλλον.  Με αυταπάρνηση , θάρρος και αξιοπρέπεια , έδωσε σε μας τους νεότερους το στίγμα του ούριου, και έδεσε με απόλυτη επιτυχία το όνομα της με την μεταπολεμική  ιστορία του Ασωμάτου. Σκαμμένη μορφή από τα βάσανα , τις κακουχίες , τις αντοχές, τις ανοχές …….. διδάσκοντας μας , μαθήματα ελευθερίας , επιμονής και υπομονής. 

Ναι , «Στέκομαι με σεβασμό μπροστά  σε αυτή τη σκαμμένη μορφή. Μοιάζει  με απέραντο καθρέφτη του χρόνου………..»

“.....μια ισχνή φιγούρα μάγισσα του Γκόγια........ «Νικηφόρου Βρεττάκου» “Oδύνη”

Υ.Γ Οι αναφορές  μου στο «χθες» πιθανό να δίνουν την εντύπωση ότι  θέλω να συμπυκνώσω όλο τον ιστορικό χρόνο σε είκοσι  μελανιασμένες  γραμμές.  Οι ήρωες  όμως γνωρίζουν ότι οι πράξεις του ιστορικού παρόντος έχουν  πάντα συνέπειες στο μέλλον. Δεν το κρύβω  , η όλη  προσπάθεια μου να σκιαγραφήσω ανθρώπους που σημάδεψαν την γενέτειρα μου , και  μας άφησαν πλούσια παρακαταθήκη  με τις πράξεις και δράσεις τους  με την σφραγίδα   ανεξίτηλη  σε μας τους νεότερους , περνάει ταυτόχρονα μέσα από το φίλτρο της παιδικής  μου τότες ματιάς , φέρνοντας στο μυαλό μου την Χρυσταλλα Σολωμού,  τον Βραχιμη Χ Ιωσηφ , την Αιμιλια Παρτέλλα , και πολλούς άλλους.  Υπάρχει μια γραμμική ροή στην  γραφή μου  χωρίς αναδρομικές και προδρομικές εξιστορήσεις και επιχειρώ  μια κλασική σύντομη και λιτή αφηγηματική επιλογή, η παντογνωστική τριτοπρόσωπη αφήγηση η οποία επιτρέπει την παρέμβαση με σχόλια της ενήλικης ματιάς στα τότες γεγονότα. Οι εικόνες και παραστάσεις που έχεις από μικρό παιδί, ευχάριστες ή δυσάρεστες, παραμένουν κοντά σου για πάντα. Σαν μαχαίρι στην καρδιά, σαν λύτρωση απ’ το πουθενά, λες και όλη η σοφία της ζωής μπορεί να αποτυπωθεί σε μια ιστορία μίας ώρας.

H δική μου μαρτυρία για το καλοκαίρι του 1974 (μέρος 4)

 Της Μαρίας Στεφανή

Οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν το βράδυ, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια τους κάλυπταν αεροπλάνα που έριχναν αλεξιπτωτιστές οι οποίοι στο πέρασμά τους σκορπούσαν το θάνατο και τον όλεθρο.  Η φρίκη του πολέμου είναι για μας κάτι πρωτόγνωρο.  Ταυτόχρονα, τα αποβατικά πλοία κτυπούν στα παραθαλάσσια της επαρχίας Κερύνειας, διευκολύνοντας τον τουρκικό στρατό να αποβιβαστεί.  Πολύ γρήγορα έχουν τον έλεγχο μεγάλης περιοχής και μερικών χωριών στα βόρεια του νησιού μας, λόγω αδυναμίας της Εθνικής Φρουράς να τα βάλει με μια τόσο μεγάλη δύναμη.  Καθόλη τη διάρκεια της νύκτας, ο τουρκικός στρατός, που έφθασε μέχρι τις βουνοκορφές του Πενταδακτύλου, ρίχνει φωτοβολίδες για να διευκολύνεται η κατάληψη περισσότερων περιοχών.

Είμαι τρομοκρατημένη και κάθομαι στην εξωτερική σκάλα του πατρικού μου σπιτιού μαζί με τους δικούς μου και κάποιους γείτονες συζητώντας για τα γεγονότα και κάνοντας σχέδια για το πως θα μπορέσουμε να σωθούμε σε περίπτωση κινδύνου.  Στο μυαλό μου έρχονται τρομαχτικά σενάρια από εικόνες στα βιβλία του δημοτικού σχολείου με τους Τούρκους να σφάζουν τον κόσμο με τα σπαθιά τους στους διάφορους ελληνοτουρκικούς πολέμους.  Τα μάτια μου μένουν καρφωμένα στο βουνό του Πενταδακτύλου που φωτίζεται από τις διάφορες φωτιές και τις φωτοβολίδες που ρίχνουν οι Τούρκοι στρατιώτες για να προχωρούν και δεν τολμώ να πάω στο κρεβάτι.  Κάποτε βαραίνουν τα μάτια μου και μπαίνω στο δωμάτιό μου.  Ξαπλώνω με τα ρούχα και τα παπούτσια μου για να είμαι έτοιμη να τρέξω μόλις χρειαστεί.

Το κράξιμο του πετεινού με ξυπνά απότομα και συνειδητοποιώ ότι με πήρε ο ύπνος.     Ξημερώνει Κυριακή 21 Ιουλίου.  Πηγαίνουμε στην εκκλησία δειλά δειλά και προσευχόμαστε για τη σωτηρία μας και όλης της Κύπρου.  Κανένας δεν ησυχάζει, ούτε και μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο.

Οι δρόμοι για τη Λευκωσία είναι κλειστοί λόγων ζημιών από τους βομβαρδισμούς.  Αναγκαστικά δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας και έτσι μένουμε στο σπίτι. Ασχολούμαι με οικιακές δουλειές και παρακολουθώ συνεχώς το ραδιόφωνο που μεταδίδει πολεμικά ανακοινωθέντα.  

Κάποια χωριανή ετοίμαστε τον τραχανά και χρειάζεται βοήθεια στο κόψιμο και άπλωμα του στη στέγη του διώροφου σπιτιού της.  Παρόλο που έχω υψοφοβία, πηγαίνω με παράκληση της μητέρας μου να τη βοηθήσω.  Εκεί μανθαίνω ότι ο Νίκος Σαμσών που διορίστηκε από τη Χούντα ως προσωρινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραχώρησε τη θέση του στο Γλαύκο Κληρίδη, που θα προεδρεύει μέχρι να ανοιχθεί ο δρόμος της επιστροφής του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ΙΙΙ.  Ας είναι κι’ αυτό, είναι ένα βήμα προς την επάνοδο της Δημοκρατίας.

Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στον κυπριακό λαό επικρατεί απόγνωση, δυστυχία, αναστάτωση, πόνος, ανησυχία και θλίψη.  Άλλοι ψάχνουν για την τύχη των αγνοούμενων δικών τους, πολλές φορές και με ανακοινώσεις στο ραδιόφωνο, άλλοι κλαίνε για τους νεκρούς τους και μεγάλος αριθμός ατόμων ξερριζώθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και μένουν προσωρινά σε αντίσκηνα, σε σπίτια φίλων και συγγενών τους και μερικοί σε ανοικτούς χώρους κάτω από τον καυτό ήλιο της ημέρας και το φεγγαρόλουστο της νύκτας.  Το κλάμα και η οδύνη δεν έχουν τελειωμό.  Όλοι έφυγαν καταδιωγμένοι, χωρίς να πάρουν μαζί τους τρόφιμα, ρούχα ή ακόμη και λεφτά. Άλλοι βρέθηκαν χωρίς τα αυτοκίνητά τους, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, για διάφορους λόγους.  Μερικοί βοσκοί άφησαν τα ζώα τους να κλαίνε πεινασμένα και διψασμένα και έτρεξαν να σώσουν τουλάχιστο τη δική τους ζωή και των παιδιών τους. Πόσο ζηλεύω τα πουλιά, τις πεταλούδες και άλλα πετούμενα που δεν ξέρουν κατεχόμενες περιοχές και πράσινη γραμμή.  Είναι ελεύθερα να κυκλοφορούν όπου τους αρέσει χωρίς κανένα περιορισμό.

Τα μικρά παιδιά είναι τα μεγάλα θύματα αυτής της εισβολής που κοιτάζουν με τα γεμάτα ερωτηματικά ματάκια τους για την κακία και το μίσος που κυριαρχούν ανάμεσα στους λαούς.  Ποιός μπορεί να απαντήσει και να πείσει αυτά τα παιδάκια ότι ζούμε στον παραμυθένιο κόσμο που τους άφησαν να πλάσουν οι γονείς τους στο μικρό μυαλουδάκι τους.  Όλα όσα πίστεψαν πέφτουν τώρα ξαφνικά σαν ένας χάρτινος πύργος και τα πολλά πώς και γιατί δεν έχουν καμμιά λογική απάντηση.

Ο τουρκικός στρατός συνεχίζει τις καταστροφές όπου περάσει, τους σκοτωμούς, τους βιασμούς, τις λεηλασίες και ότι μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό.  Ανάμεσα σε άλλα ξάφρισαν τις τράπεζες των περιοχών που κατέκτησαν.

Οι ισχυροί του κόσμου που μέχρι τώρα υπερηφανεύονταν για τα κατορθώματά τους στην ψήφιση νόμων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτή τη στιγμή, αφού άφησαν την Τουρκία να καταπατήσει με το χειρότερο τρόπο τους νόμους αυτούς, έρχονται τώρα να αποστείλουν βοήθεια σε ρουχισμό, φάρμακα, αντίσκοινα και οικονομική βοήθεια.  Οι πληγές της Κύπρου όμως είναι τόσο βαθιές που δεν τις αγγίζουν τα μέτρα αυτά. 

Κι’ ενώ είμαστε τόσο αδύναμοι και μας παρασέρνει ο άνεμος σαν ξερά φύλλα, ο τουρκικός στρατός συνεχίζει να προχωρά με τα άρματά του και να κατακτά καθημερινά όλο και περισσότερες ελληνοκυπριακές περιοχές.  Πολιτική της Κυβέρνησης είναι να μην ανακοινώνει αυτές τις δυσάρεστες ειδήσεις για να μην σπέρνει τον πανικό ανάμεσα στον ελληνοκυπριακό πληθυσμό. Σκοπός είναι να εμποδιστεί η άτακτη εκκένωση των εδαφών μας από την Εθνική Φρουρά και από τον άμαχο πληθυσμό.  Για το λόγο αυτό, ζούμε στο σκότος, ρωτώντας συνεχώς που έφτασε ο τουρκικός στρατός. Κάποιες φήμες μιλούν συνεχώς για οπισθοχώρηση της Εθνικής Φρουράς.

Το νεόκτιστο μου σπίτι είναι ακριβώς απέναντι από την αυλή του Δημοτικού Σχολείου που είναι γεμάτη με ψηλά δέντρα, ότι καλύτερο για κάλυψη του ελληνοκυπριακού στρατού.  Έτσι, δεν έχω καθόλου εκπλαγεί όταν μια νύκτα είδα το χώρο να γεμίζει με δικούς μας στρατιώτες που ετοιμάζονταν να μεταβούν στην πρώτη γραμμή για υπεράσπιση των εδαφών μας. Μερικοί μάλιστα έμεναν στο ανοικτό υπόστεγο του σπιτιού μου.  Όπως σε όλους τους πολέμους, υπήρξε φανατισμός και ενθουσιασμός ανάμεσά τους.  Αυτό το διαπίστωσα όταν ένα πρωϊνό τους είδα ξαφνικά να αναδιπλώνονται και να ξεκινούν με τα στρατιωτικά φορτηγά τους τραγουδώντας, πηγαίνοντας προς το θάνατο.  Πόσο λυπήθηκα όταν τελικά διαπίστωσα ότι το τάγμα αυτό πολέμησε στη θάλασσα του Καραβά και της Λαπήθου όπου έγινε πραγματική σφαγή.  

Παρόλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες, η ζωή μας συνεχίζεται με τις καθημερινές μας ασχολίες.  Τα λεωφορεία του χωριού μας κάνουν ξανά τις διαδρομές από και προς τη Λευκωσία.  Μεγάλο εμπόδιο όμως είναι η κατάληψη του δρόμου του αεροδρομίου Λευκωσίας και της ΕΛΔΥΚ.   Μη έχοντας άλλη επιλογή, τα λεωφορεία μας οδηγούνται προς τη Λευκωσία, περνώντας από μεγάλης απόστασης χωματόδρομο γύρω από το αεροδρόμιο.  Για μένα είναι τρομερά δύσκολη αυτή η διαδρομή ένεκα εγκυμοσύνης.  Μόλις το λεωφορείο φτάσει στο χωματόδρομο, κλείνουν όλα τα τζάμια για προστασία από τα σύννεφα σκόνης.  Δεν καταλαμβαίνω όμως γιατί, αμέσως μετά, πολλοί επιβάτες ανάβουν το τσιγάρο τους.

Συνεχίζεται ........................

Aιμοληψία για εξεύρεση συμβατού δότη μυελού των οστών

Διοργανώνεται την Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2014, ώρα 9:00-12:00 στην αίθουσα Κορμακίτης (απέναντι από την Εκκλησία Παναγίας των Χαρίτων) αιμοληψία για εξεύρεση συμβατού δότη μυελού των οστών για την 14χρονη μας Ραφαέλλα Φραντζή.

Παρακαλούνται όσοι επιθυμούν, ηλικίας 18-45, να προσέλθουν για να δώσουν αίμα συμβατότητας.  Η βοήθεια του καθενός είναι πολύτιμη.

Σύντομο βιογραφικό για την αδελφή Dominique Αθανασίου

Γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας στις 08 Μαρτίου 1936.

Γονείς: Αθανάσης και Μαρίνα Αθανασίου

Στο βάφτισμα πήρε το όνομα Μηλή (Αιμηλία)

Εντάχτηκε στο Μαρωνίτικο Μοναχικό Τάγμα του Αγίου Αντωνίου τον Ιούνιο 1952

Πήρε του όρκους της στη μονή του Αγίου Σεσίν στο Πασκίντα στο Λίβανο το 1952 και πήρε το νέο όνομα  Dominique.

Υπηρέτησε στη πιο πάνω μονή για πολλά χρόνια.

Από το 2007 υπηρετεί στη μονή Saint Saba Αγίου Σάββα) στο Bechouat Deir-EL-Ahmar Bikaa στο Λίβανο.

Η αδελφή Dominique έχει δυο αδέλφια, τον Joseph Αθανασίου και την Ελένη Αθανασίου.

{youtube}a_A4Uhzl16g{/youtube}

Χωριο μου τιμημένο και περήφανο. ποια μοίρα σε κατάντησε ρημάδι;. ο νόστος που στην σκέψη μου τον ύφανα. οργή πικρή, ερεβικά σκοτάδια. ... μαυρες σκεψεις στους σκοτεινους διαδρομους της ψυχης μου…

Του Γλαύκου Ανδρέου 

Για τις εγκλωβισμένες μας

Στην ψυχή και στο κουράγιο σας υποκλινόμαστε όλοι εμείς,  που αρθρώσετε λέξεις μεστές, ορθώσατε το ανάστημα σας,  εκεί που όλοι μείναμε βουβοί... Εκεί που η ψυχή μας γονάτισε, που γκρίζαρε και πέτρωσε η ματιά μας... εκεί που η δύναμη σας, κράτησε τον Ασώματο ζωντανό σε σβησμένα φώτα μα αναμμένη ψυχή, με την φλόγα της καρδιάς  άσβεστη να στέλνει τα μυνηματα σε μας τους άλλους,  τους θρασείς και δειλούς. Το όνειρο σας  να ξαναγεμίσει ζωη το χωριο , να ξαναγυρίσουν τα πουλιά, να αντέξουν οι άνθρωποι,  να ανοίξουν φτερά τα παιδιά μας πάνω από έναν αληθινά λεύτερο  Χωριό γίνεται φάρος σε όλους εμάς που δηλώσαμε απών και μας καθοδηγεί.  Συγκρουστήκατε ολομέτωπα με κάθε  κατεστημένο που νέμεται ασύδοτα τη θέση του σε βάρος  σας. Ό,τι πραξατε και δημιουργήσατετο έχετε μέσα στην ψυχή σας , είναι αυθεντικό, είναι δικό σας. Ανθεκτική στων καιρών τα γυρίσματα, αξόδευτη από τις καθημερινότητες, τις ανάγκες και τις δοκιμασίες του βίου, Βγάλατε  στο φως εποχές αποκλεισμένες,  περιφρονημένες,  αλλά και γενιές τσακισμένες, καταδιωγμένες, αγωνιστικές, αισιόδοξες. Συνυφασμένος ο προσωπικός σας βίος με τη συλλογική δοκιμασία, έτσι ώστε τα έργα σας και οι ημέρες σας να είναι σημάδια και σημαίες, καημός και χρώμα της ιδίας της ζωης  μας. Ειστε  ένα τέτοιο φυσικό φαινόμενο, μια καταιγίδα στην ίδια την Ιστορία που την ποτίσατε βαθιά, με μια πρωτόγνωρη  ποιότητα και δύναμη, μα και ένα διαρκές και ανυποχώρητο ηθικό αίτημα ελευθερίας, από τα οποία ρίζωσαν πάρα πολλά στην συνείδηση μας.

Σ αυτή τη νωθρότητα της αναμονής και τη ματαιότητα της τεχνητής λάμψης απαντούν οι άνθρωποι που αντιδρούν και αγωνίζονται στoν Ασωματο  στην ίδια εικόνα η γέννηση κι ο θάνατος: στο πρώτο επίπεδο ένα σπαρμένο χωράφι, και στο βάθος, όχι πολύ μακριά, ο πυκνός μαύρος καπνός μετά το βομβαρδισμό. Η θκεια μου η Μιλη του  Τσιαννη   απεικονίζει ανθρώπους που διαμαρτύρονται με μαζικές διαδηλώσεις ή απλώς εξακολουθώντας, παρά τις αντιξοότητες, να παραμείνουν στη γη τους. Ίσως την πιο δυνατή κραυγή διαμαρτυρίας απηχεί η μορφή μιας ηλικιωμένης γυναίκας εκείνης της θκιας μου της Τταλους του Σιορομιλα : καθισμένη στην άκρη του δρόμου, μπροστά από τα ερείπια του βομβαρδισμένου χωριου της, βαστά σαν λάβαρο ένα ξύλινο κοντάρι, ενώ στο βλέμμα της αποτυπώνονται ο πόνος, η φρίκη, η απόγνωση.Ετσι ακριβως , χωρίς δρόμους να διαβει, παρεα με την ψυχη της αναζητα καποιο να της τοποθετισει φως! Και τι φως! Μια λαμπα! Το φως όμως είναι στην ψυχη της, να μας φωτιζει ολους εμας οπου το σαρακι του υπερκαταναλωτισμου μας καττατρωει και εξασθενει την ανθρωπινη μνημη αλλα και αξιοπρεπεια.